* विजय गायकवाड | Vijay Gaikawad

live

नमस्कार आपले स्वागत आहे. 'सगळे जण तुम्हाला शोधत येतील.आनंदाने तुडुंब भरलेली माणसे सर्वांनाच आवडतात! पण ते तुम्हाला दुःखी,उदास अशा अवस्थेत पाहू शकत नाहीत! तेव्हा आनंदी-हसतमुख रहा आणि मित्रांचा सहवास वाढवा! जर तुम्ही दुःखी राहिलात तर मात्र सगळे जण तुम्हाला सोडून जातील. जीवनातील आनंद-प्रसन्नता भरभरून वाटा! पण एकटे दुःखी रहाल, तर त्या दुःखातच बुडून जाल !' सॉलिट्यूड, ईला व्हीलर विलकॉक्स जगण्याच्या तयारीसाठी नव्हे तर,जगण्यासाठी माणूस जन्माला आला आहे,असं 'बोरिक पास्तरनाक' यांनी म्हटलेलं आहे.प्रत्येक व्यक्तींवर कुणाचा तरी,कशाचा तरी प्रभाव हा असतोच.माझ्यावरती सर्वात जास्त प्रभाव आहे माझ्या जीवनातील मार्गदर्शक पुस्तकांचा ! वाचन हे आहाराहून जास्त महत्त्वाचे असते.जिम र्‍होम यांनी अँथोनी रॉबीन्स यांना शिकवले होते की 'एक वेळ रोजचे जेवण चुकव,पण वाचन अजिबात चुकवू नको.' याप्रमाणे मी अखंडपणे वाचत आहे. माणसांपासून माणसांपर्यंत जाण्याचा,प्रकाशाकडून प्रकाशाकडे जाण्याचा जीवनाचा राजमार्ग पुस्तकातून जातो. कधी कधी पुस्तके घेण्यासाठी माझ्याकडे पैसे नसतात. पण या ठिकाणी माझे वाचन थांबू नये. म्हणून अविरतपणे मनस्वी प्रयत्न करणारे प्रिय मित्र माधव गव्हाने,गुरूवर्य सुनिल घायाळ,कवी सचिन शिंदे,संतोष शेळके,अनिल फारणे,सहित प्रकाशन,डॉ.रवींद्र श्रावस्ती,डॉ.सरवदे साहेब,विश्वास खाडे,शितल खाडे,सतीश खाडे,संजय बापट,मनोहर सुर्वे,विनायक पाटील,संतोष पाटील,तात्या गाडेकर,दादासाहेब ताजणे, मेनन पिस्टन रिंग मधील सहकारी मित्र शेखर सुर्यवंशी..। पुस्तकातील घटना प्रसंग हे मी लिखित स्वरूपात सध्या व्हाट्सअप वरती टाकत असतो.हे सर्व लेखन एकाच ठिकाणी एकत्रित करण्याचे काम आमचे तरुण प्रेमळ 'शास्त्रज्ञ विष्णू गाडेकर पाटील' यांनी केलेले आहे. त्यांचेही मनापासून आभार मला लिहिण्याची प्रेरणा देणारी,पुस्तके देणारी लेखक,सहकारी,व मित्र ही जगावेगळी माणसं माझ्यासाठी खूपच महत्त्वपूर्ण आहेत. ... आणि हे सर्व करण्यासाठी मला संपूर्ण मोकळं स्वातंत्र्य देणारी संसाराची आठवणही करुन न देणारी माझी पत्नी सौ. मेघा विजय गायकवाड,मोठी ताई (माधुरी आडके),(लहान ताई जयश्री शिंदे) व आदरणीय वहिनीसाहेब यांचाही मी नम्रपणे आभारी आहे. विजय कृष्णात गायकवाड

२३/१०/२४

अभ्यासाचे महत्त्व / Importance of study 

अभ्यासाचे महत्त्व खूप मोठे आहे,कारण अभ्यास हा यशाचा पाया आहे.जेव्हा एखादी व्यक्ती नियमितपणे अभ्यास करते,

तेव्हा ती ज्ञान मिळवते,कौशल्य विकसित करते आणि आपल्या उद्दिष्टांपर्यंत पोहोचण्याची क्षमता वाढवते.


अभ्यासाचे काही मुख्य फायदे असे आहेत:


१. ज्ञानवृद्धी:अभ्यासामुळे विषयाचे सखोल ज्ञान मिळते,

ज्यामुळे कोणत्याही क्षेत्रात प्रगती करणे शक्य होते.


२.आत्मविश्वास: योग्य अभ्यासामुळे व्यक्तीला आत्मविश्वास मिळतो.विषयाची समज वाढल्याने परीक्षांमध्ये किंवा व्यावसायिक जीवनात यश मिळवणे सोपे होते.


३.समस्या सोडवण्याची क्षमता:अभ्यासामुळे विचारशक्ती वाढते आणि समस्यांचे निराकरण करण्याची क्षमता विकसित होते.


४.शिस्त आणि एकाग्रता:नियमित अभ्यासामुळे शिस्त येते,आणि व्यक्ती अधिक एकाग्रतेने काम करू शकते.


५.कार्यक्षमता:अभ्यास केल्यामुळे कार्यक्षमता वाढते, ज्यामुळे कमी वेळात जास्त कामे करता येतात.


अभ्यास हा सतत करण्याचा एक प्रक्रिया आहे,जो यशाच्या दिशेने नेणारा प्रमुख घटक आहे.


 नवीन संधी:अभ्यासामुळे नवीन संधी निर्माण होतात.उदाहरणार्थ,

उच्च शिक्षण,चांगली नोकरी आणि वैयक्तिक विकासासाठी नवीन दरवाजे उघडतात.


 आर्थिक स्थिरता:शिक्षण आणि कौशल्य विकासामुळे आर्थिक स्थिरता प्राप्त करणे सोपे होते.


समाजात योगदान: अभ्यासित व्यक्ती समाजाच्या विकासात अधिक प्रभावीपणे योगदान देऊ शकते.


आयुष्यभर शिकणे:अभ्यास हा केवळ शालेय जीवनापुरता मर्यादित नाही.आयुष्यभर शिकणे हे सतत विकासासाठी आवश्यक आहे.


 तणाव कमी करणे: अभ्यासामुळे व्यक्ती अधिक आत्मविश्वासपूर्ण बनते,ज्यामुळे तणाव आणि चिंता कमी होते.


अभ्यास असा करावा…!


नियमित वेळापत्रक:अभ्यासाचे एक निश्चित वेळापत्रक तयार करा आणि त्याचे पालन करा.


 शांत वातावरण:अभ्यासासाठी एक शांत आणि स्वच्छ वातावरण निवडा.

 

लक्ष केंद्रित करा:अभ्यास करताना मोबाइल आणि इतर विचलित करणाऱ्या गोष्टी दूर ठेवा.


 समूह चर्चा: मित्रांसोबत विषयाची चर्चा करा.


 विराम घ्या: नियमितपणे छोटे-छोटे विराम घ्या.अभ्यास हा एक प्रवास आहे,एक गंतव्य नाही.त्यामुळे, सतत शिकत रहा आणि आपल्या स्वप्नांना साकार करण्यासाठी प्रयत्नशील राहा.


अभ्यासाबद्दल तज्ञांची अभ्यासपूर्ण मते…


१. मल्कम ग्लॅडवेल -आपल्या "Outliers" या पुस्तकात ग्लॅडवेलने १०,००० तासांचे नियम मांडले आहेत.त्याच्या मते,कोणत्याही क्षेत्रात तज्ज्ञ होण्यासाठी साधारणतः१०,००० तासांच्या सातत्यपूर्ण अभ्यासाची आवश्यकता असते.


२.अँडर्स एरिक्सन - या मानसशास्त्रज्ञाने "सजग अभ्यास" (deliberate practice) या संकल्पनेचा विचार मांडला आहे.

त्याच्या मते,गुणवत्तापूर्ण आणि लक्षपूर्वक अभ्यास केल्यास कौशल्य अधिक तीव्रतेने वाढते. 


४.जेम्स क्लीअर - "Atomic Habits" या पुस्तकात क्लीअरने सवयी आणि अभ्यासावर भर दिला आहे. त्याच्या मते,लहान पण नियमित सुधारणा अभ्यासात मोठे बदल घडवू शकतात.सतत लहान पाऊल उचलल्यास दीर्घकाळात मोठे परिणाम दिसून येतात.


४.कारोल ड्वेक - ड्वेकच्या "Growth Mindset" या सिद्धांतानुसार,लोकांच्या शिकण्याच्या क्षमतेवर त्यांचा विश्वास आणि मानसिकता मोठा प्रभाव टाकते.तिने सुचवले की,जर एखादी व्यक्ती निरंतर प्रयत्न आणि सुधारणा यावर विश्वास ठेवेल तर ती अभ्यासाच्या माध्यमातून अधिक प्रगती करू शकते.


प्रेरणादायक कथा:


१.थॉमस एडिसन:


थॉमस एडिसनला त्याच्या संशोधनांमध्ये अनेक अपयश आले,

विशेषतः विजेचा बल्ब तयार करण्याच्या प्रयोगात.असे म्हणतात की त्याने बल्ब तयार करण्यासाठी १००० पेक्षा अधिक प्रयोग केले.जेव्हा त्याला अपयशाबद्दल विचारले गेले,तेव्हा त्याने उत्तर दिले,मी अपयशी झालो नाही,तर मी १००० मार्ग शोधले की बल्ब कसा तयार होत नाही. एडिसनच्या या सातत्यपूर्ण अभ्यासातून सिद्ध झाले की अपयश हा केवळ यशाकडे जाण्याचा एक टप्पा आहे.


२. अभ्यासात यशस्वी झालेला अर्जुन (महाभारत):


महाभारतातील अर्जुनाची एक प्रसिद्ध कथा आहे,जिथे गुरु द्रोणाचार्याने सर्व शिष्यांना पक्ष्याच्या डोळ्यावर बाण मारण्याचे आव्हान दिले.सर्व शिष्यांनी विविध गोष्टी पाहिल्या—पक्षी, झाड,

आकाश—परंतु अर्जुनाने फक्त पक्ष्याचा डोळाच पाहिला.त्याच्या एकाग्रतेमुळे त्याला लक्ष्य भेदता आले.ही कथा दाखवते की सराव आणि एकाग्रता केवळ यशाच्या दिशेने नाही,तर उत्कृष्टतेच्या दिशेने देखील नेते.


३.ब्रुसली ची शिस्त:


जगप्रसिद्ध मार्शल आर्टिस्ट ब्रुस लीने कधीही सातत्याने सराव करणे थांबवले नाही.त्याची प्रसिद्ध म्हण होती,मी त्या व्यक्तीला घाबरत नाही जी १०,०००विविध प्रकारचा सराव करते,परंतु मला त्या व्यक्तीची भीती वाटते जी १०,००० वेळा फक्त एकाच प्रकारचा सराव करते." ब्रुस लीच्या या म्हणीतून दिसते की,त्याच्या यशाचे रहस्य फक्त तंत्रज्ञानात नाही,तर शिस्तबद्ध आणि सातत्यपूर्ण सरावात होते.


४. बेथोवेन:


जगप्रसिद्ध संगीतकार लुडविग वॉन बेथोवेन हे ऐकू येणे जवळपास पूर्णपणे गमावून देखील आपली कला शिकण्यात आणि सर्जनशीलतेत गुंतलेले राहिले.त्यांनी त्यांचा संगीतातील अभ्यास अखंड चालू ठेवला आणि काही महान रचना तयार केल्या,ज्या आजही प्रेरणादायी मानल्या जातात.त्याचे यश हे त्याच्या असामान्य कौशल्यापेक्षा,त्याच्या अविरत अभ्यासामुळे मिळाले.


५.मायकेल जॉर्डन:


मायकेल जॉर्डन हा इतिहासातील सर्वात महान बास्केटबॉल खेळाडूंपैकी एक आहे,परंतु एकदा त्याला हायस्कूलच्या बास्केटबॉल संघातून वगळण्यात आले होते.या अपयशाने त्याला खूप मोठा धक्का बसला, परंतु त्याने हार न मानता अविरत अभ्यास सुरू ठेवला.जॉर्डन म्हणतो,मी माझ्या आयुष्यात ९,०००पेक्षा अधिक वेळा चूक केली आहे,३०० पेक्षा अधिक सामने हरलो आहे.यामुळेच मी यशस्वी झालो." त्याच्या कथेतून समजते की अभ्यास हा अपयशावर मात करण्याचा मार्ग आहे.


मनोरंजक कथा:


१.अब्राहम लिंकन:


अब्राहम लिंकनचे बालपण अत्यंत गरीब परिस्थितीत गेले.

त्यांच्याकडे ना योग्य पुस्तके होती,ना शाळा.तरीही, लिंकन यांना शिकण्याची प्रचंड इच्छा होती.ते कोणतेही पुस्तक जिथे सापडेल तिथून वाचायचे आणि रात्रभर अभ्यास करायचे.ते ज्या लाकडी घरात राहत होते, त्याच्या दिव्याच्या प्रकाशात त्यांनी आपले शिक्षण घेतले.या कठीण परिश्रमामुळे ते अमेरिकेचे एक महान अध्यक्ष बनले.


२.फरारी आणि चिकट नोट्स:


3M कंपनीत काम करणारे स्पेन्सर सिल्वर यांनी १९६८ मध्ये एका प्रकारचे कमजोर चिकट पदार्थ शोधले,परंतु त्याचा कोणताही वापर तेव्हा दिसत नव्हता.काही वर्षांनंतर,आर्थर फ्राय नावाच्या शास्त्रज्ञाने त्या चिकट पदार्थाचा वापर करून पुस्तकात पानांसाठी चिकट नोट्स तयार केल्या.हे एक चांगले उदाहरण आहे,की काही वेळा सतत चुकांमधूनच उपयोगी वस्तू शोधल्या जातात.त्यांनी हा प्रयोग शिकायला घेतला आणि चिकट नोट्स (Post-it) एक प्रचंड यशस्वी उत्पादन बनले.


३.आयझॅक न्यूटनचे सफरचंद:


एकदा आयझॅक न्यूटन एका झाडाखाली बसलेले होते आणि अचानक त्यांच्या डोक्यावरून एक सफरचंद पडले.या साध्या घटनेने न्यूटनच्या मनात पृथ्वीच्या गुरुत्वाकर्षणाच्या सिद्धांताचे बीज पेरले.त्यानंतर त्यांनी या घटनेवर बारकाईने अभ्यास करून गुरुत्वाकर्षणाचा सिद्धांत मांडला.या कथेतून आपल्याला दिसते की, साध्या गोष्टींमध्येही जिज्ञासा आणि अभ्यासातून महान शोध लागू शकतात.


४. हेलन केलरची कथा:


हेलन केलर जन्मतःच अंध आणि मूक होत्या. बालपणात त्यांना ना बोलता येत होते,ना ऐकता.पण, शिक्षक ऍन सुलिव्हन यांच्या मदतीने आणि स्वतःच्या सातत्यपूर्ण प्रयत्नांमुळे त्यांनी शिकण्याचे कौशल्य आत्मसात केले.शेवटी,त्या जगभरात प्रसिद्ध लेखिका आणि प्रेरणादायक वक्त्या बनल्या.हेलन केलरची कथा दाखवते की,केवळ सातत्य,मेहनत आणि अभ्यासाच्या माध्यमातून कठीण परिस्थितीतही यशस्वी होता येते.


५.जॉन किचिंगचे माजीजीषी अभ्यास:


जॉन किचिंग यांनी फोटोग्राफीचा अभ्यास करत असताना फोटोनिक फिल्टर वापरून दैनंदिन वस्तूंचे जवळून फोटो काढण्यास सुरुवात केली.एकदा त्यांनी माजीजीषी (dandelion) फुलाचे जवळून फोटो काढले,ज्याने संशोधकांना या फुलाच्या रचनेविषयी नवी माहिती मिळाली.या लहानशा अभ्यासाच्या शोधामुळे विज्ञान क्षेत्रात एक महत्त्वपूर्ण योगदान मिळाले.


अशा रंजक कथा शिकवतात की,अभ्यास हा केवळ ज्ञान मिळवण्याचा मार्ग नाही,तर तो कल्पनाशक्ती आणि जिज्ञासेने यश मिळवण्याचे साधन आहे.


खालील काही तत्त्वे आणि यशस्वी व्यक्तींच्या अभ्यासाच्या वेळांचा आढावा:


१.१०.००० तास नियम:


मल्कम ग्लॅडवेलच्या "Outliers" पुस्तकानुसार, कोणत्याही क्षेत्रात तज्ज्ञ होण्यासाठी साधारणतः १०,००० तासांचा सराव किंवा अभ्यास आवश्यक आहे. याचा अर्थ असा की,जर एखादी व्यक्ती दररोज ३ तास अभ्यास किंवा सराव करते,तर तिला १० वर्षे लागतील तज्ज्ञ होण्यासाठी.अर्थातच,हे एक साधारण गणित आहे,

परंतु यशस्वी व्यक्तींनी त्यांच्या अभ्यासात दीर्घकाळ घालवला आहे.


२. एलोन मस्क:


टेस्ला आणि स्पेसएक्सचे संस्थापक एलोन मस्क हे स्वतःची अभ्यास आणि शिकण्याची प्रक्रिया सातत्याने चालवतात.त्यांच्या मते,ते आठवड्यातून ८०-१०० तास काम करतात,ज्यात सतत शिकण्याचा आणि नवीन गोष्टींचा अभ्यास करण्याचा समावेश असतो.त्यांनी स्वतःच रॉकेट विज्ञान आणि इतर तांत्रिक कौशल्ये अभ्यासातून आत्मसात केली आहेत.


३.बिल गेट्स:


मायक्रोसॉफ्टचे सह-संस्थापक बिल गेट्स हे वाचनाच्या प्रचंड चाहत्यांपैकी एक आहेत.ते दररोज किमान एक तास वाचन करतात,आणि दरवर्षी ५० पुस्तके वाचतात. अभ्यास आणि वाचनाच्या सवयींमुळेच ते सतत नवीन कल्पना शिकून त्यांचे व्यवसाय वाढवू शकले.


४. वॉरेन बफेट:


प्रसिद्ध गुंतवणूकदार वॉरेन बफेट दररोज ५-६ तास वाचन करतात.

त्यांनी स्वतः सांगितले आहे की,ते त्यांच्या दिवसाच्या ८० टक्के वेळ वाचण्यात घालवतात, जे मुख्यतः अर्थशास्त्र,व्यवसाय,

आणि गुंतवणुकीवरील पुस्तके असतात.वाचन हे त्यांचे महत्त्वाचे यशस्वी होण्याचे साधन आहे.


५.अल्बर्ट आइन्स्टाईन:


महान शास्त्रज्ञ अल्बर्ट आइन्स्टाईन आपल्या संशोधन आणि गणितीय सिद्धांतांवर सतत काम करत असायचे. त्यांच्या अनेक तासांच्या अभ्यासामुळेच त्यांनी सापेक्षतावादाचा सिद्धांत मांडला.


६.सचिन तेंडुलकर:


क्रिकेटच्या सरावाच्या तासांसाठी प्रसिद्ध असलेले सचिन तेंडुलकर दररोज ६-८ तास सराव करायचे. त्यांचा क्रिकेटमधील अभ्यास केवळ शारीरिक सरावावरच नव्हे,तर मानसिक तयारीवरही आधारित होता.या सातत्यामुळे ते एक महान क्रिकेटपटू बनले.


७.मार्क झुकरबर्ग:


फेसबुकचे संस्थापक मार्क झुकरबर्ग यांनी सुरुवातीच्या काळात दररोज अनेक तास कोडिंग आणि तांत्रिक शिक्षण घेतले.त्यांनी सतत तांत्रिक कौशल्यांचा अभ्यास केला,ज्यामुळे त्यांनी एक मोठी तांत्रिक कंपनी निर्माण केली.


८. डॉ.ए.पी.जे.अब्दुल कलाम:


भारताचे माजी राष्ट्रपती डॉ. ए.पी.जे.अब्दुल कलाम हे त्यांच्या कठोर अभ्यास आणि सातत्यपूर्ण कामामुळे ओळखले जातात.

त्यांची वाचन आणि शास्त्रीय अभ्यासाची सवय त्यांना महान वैज्ञानिक बनवण्यात मदत झाली.


सामान्य तत्त्वे:


यशस्वी व्यक्ती ४-६ तास सराव किंवा अभ्यास दररोज करतात,

परंतु ते केवळ किती तास करतात यावर नाही, तर त्यात किती लक्ष केंद्रित करतात हे महत्त्वाचे आहे


सारांशतः,यशस्वी व्यक्तींच्या अभ्यासाची वेळ ठरलेली नाही,परंतु त्यांनी सातत्य,लक्ष केंद्रित अभ्यास,आणि आत्मविकासासाठी वेळ दिल्यामुळेच ते यशस्वी झाले आहेत.


अभ्यासामुळे यशस्वी झालेले अनेक जागतिक व्यक्तिमत्त्व आहेत.

त्यांच्या यशस्वी प्रवासामागील एक महत्त्वाचा घटक म्हणजे त्यांनी केलेला अथक अभ्यास आणि ज्ञानार्जन,येथे काही उदाहरणे आहेत:



 मेरी क्युरी: दोन वेळा नोबेल पुरस्कार विजेत्या या शास्त्रज्ञांनी रेडियम आणि पोलोनियम या दोन मूलद्रव्यांचा शोध लावला.त्यांचे संपूर्ण जीवन शास्त्रज्ञ म्हणून अभ्यास आणि संशोधनाला समर्पित होते.


अल्बर्ट आईनस्टाइन:आपल्या सापेक्षता सिद्धांतासाठी प्रसिद्ध असलेले आइनस्टाइन एक महान भौतिकशास्त्रज्ञ होते.त्यांनी शास्त्राच्या क्षेत्रात अनेक महत्त्वपूर्ण योगदान दिले.


 वारेन बफेट: जगातील सर्वात श्रीमंत व्यक्तींपैकी एक असलेले बफेट एक यशस्वी गुंतवणूकदार आहे.त्यांनी पुस्तके वाचून आणि इतर गुंतवणूकदारांकडून शिकून आपले ज्ञान वाढवले.


 ओपरा विनफ्री: एक अमेरिकन टीव्ही होस्ट,अभिनेत्री आणि उद्योजिका असलेली ओपरा विनफ्री ही जगातील सर्वात प्रभावशाली महिलांपैकी एक आहे.त्यांनी स्वतःच्या शिक्षणाकडे लक्ष दिले आणि आपल्या कौशल्यांवर काम केले.


  बिल गेट्स: मायक्रोसॉफ्टचे सहसंस्थापक असलेले बिल गेट्स एक प्रसिद्ध उद्योजक आहेत.त्यांनी संगणक शास्त्रात आपले ज्ञान वाढवले आणि त्याचबरोबर व्यवसायाचे मूलभूत तत्वज्ञान शिकले.


या व्यक्तींमधून आपण काय शिकू शकतो.?


 अभ्यास हा यशाचा एक महत्त्वाचा घटक आहे: कोणत्याही क्षेत्रात यशस्वी होण्यासाठी अभ्यास आणि ज्ञानार्जन आवश्यक आहे.


 नियमितपणे अभ्यास करा: थोडा थोडा नियमितपणे अभ्यास करणे हा दीर्घकालीन यशासाठीचा उत्तम मार्ग आहे.


 विविध स्रोतांमधून शिका: पुस्तके वाचा,व्याख्यान ऐका,इतर लोकांकडून शिका.


 स्वतःला प्रेरित ठेवा: यशस्वी होण्यासाठी स्वतःला प्रेरित ठेवणे महत्त्वाचे आहे.


अपयशापासून शिका: आपल्या चुकांपासून शिका आणि पुढील प्रयत्नात सुधारणा करा.


या व्यक्तींप्रमाणे आपणही आपल्या स्वप्नांना साकार करण्यासाठी अभ्यास करू शकतो.अभ्यास हा केवळ परीक्षेसाठी नाही,तर आपल्या जीवनभरासाठी उपयोगी पडणारा एक कौशल्य आहे.


तुम्ही कोणत्या क्षेत्रात यशस्वी व्हायचे आहे?


मला आशा आहे की ही माहिती तुम्हाला प्रेरित करेल.

अभ्यासातील दीपस्तंभ म्हणजे असे आदर्श व्यक्तिमत्व किंवा सिद्धांत जे अभ्यासात मार्गदर्शन करतात,प्रेरणा देतात आणि यशाच्या दिशेने मार्गदर्शन करतात.अशा काही व्यक्ती आणि सिद्धांत आहेत ज्यांनी त्यांच्या अभ्यासाने किंवा विचारसरणीने जगाला दिशा दिली आहे:


१. स्वामी विवेकानंद:


स्वामी विवेकानंदांनी अभ्यासाला एक साधना म्हणून पाहिले.त्यांनी सांगितले की,ज्या गोष्टीला तुम्ही अभ्यासाच्या क्षेत्रात प्राप्त करू इच्छिता,त्यासाठी संपूर्ण लक्ष द्या.त्यांची शिकवण प्रेरणा देते की,सातत्य, आत्मविश्वास,आणि साध्य करण्याची जिद्द यामुळे अभ्यासाचे फलित होते.स्वामी विवेकानंदांचे विचार आजही अनेक विद्यार्थ्यांसाठी दीपस्तंभ आहेत.


२.डॉ.ए.पी.जे.अब्दुल कलाम:


डॉ.कलाम यांचा जीवनप्रवास म्हणजे परिश्रम,सातत्य आणि अभ्यासाचा उत्तम आदर्श आहे.ते म्हणायचे, सपने वे नहीं जो हम सोते वक्त देखते हैं,सपने वे हैं जो हमें सोने नहीं देते। अभ्यासात सातत्य ठेवून त्यांनी वैज्ञानिक संशोधनात मोठी प्रगती केली आणि ते भारताचे राष्ट्रपती बनले.त्यांचे जीवन अभ्यासाचा दीपस्तंभ ठरले आहे.


३.महात्मा गांधी:


महात्मा गांधी यांचे जीवन ही एक शिस्तबद्ध अभ्यासाची कथा आहे.त्यांनी स्वतःच्या आत्मचिंतनातून आणि अनुभवांमधून शिकण्याची प्रवृत्ती ठेवली.त्यांनी सांगितले की,जीवनातील खरे शिक्षण आत्मपरीक्षण आणि अनुभवांतून येते.त्यांच्या विचारसरणीने अभ्यासाला आत्मशुद्धी आणि आत्मसाक्षात्काराचे साधन म्हणून पाहिले आहे.


४.रवींद्रनाथ टागोर:


रवींद्रनाथ टागोर हे शिक्षण आणि कलात्मक अभ्यासाचे मोठे उदाहरण आहेत.त्यांच्या मते,शिक्षण हे ज्ञानाच्या सखोलतेतून येते,केवळ माहिती गोळा करण्याने नाही.टागोर यांनी शांतीनिकेतनची स्थापना करून शिक्षणाच्या क्षेत्रात नवीन प्रयोग केले,ज्यामुळे शिक्षणाच्या संकल्पनेला एक नवीन दिशा मिळाली.


५. सर आईझॅक न्यूटन:


न्यूटन यांना त्यांच्या गुरुत्वाकर्षणाच्या सिद्धांतामुळे ओळखले जाते,परंतु त्यांचा अभ्यास हा फक्त एक शास्त्रीय कार्य नव्हे,तर सतत संशोधन आणि प्रयोगांची दीर्घकालीन प्रक्रिया होती.न्यूटन यांच्या एकाग्रतेच्या आणि सातत्यपूर्ण प्रयत्नांमुळेच शास्त्रीय विश्वाला नवी दिशा मिळाली.


६.मदर टेरेसा:


मदर टेरेसा यांचे कार्य अभ्यासाच्या क्षेत्रात नसले तरी त्यांनी सेवा आणि करुणेच्या अभ्यासात एक आदर्श घालून दिला आहे.त्यांनी सांगितले की,सेवा हीच सर्वश्रेष्ठ शिक्षण आहे.त्यांनी मानवतेची सेवा करून शाश्वत मूल्यांचे पालन केले.


७.अल्बर्ट आइन्स्टाईन:


अल्बर्ट आइन्स्टाईन यांचे विज्ञान आणि तत्त्वज्ञानातील योगदान खूप मोठे आहे.ते म्हणायचे,मी विशेष बुद्धिमान नाही,मी फक्त उत्सुक आहे.त्यांची सतत शिकण्याची वृत्ती आणि कठीण प्रश्नांवर काम करत राहण्याची तयारी ही यशस्वी अभ्यासाचा उत्तम आदर्श आहे.


८.बेंजामिन फ्रँकलिन:


बेंजामिन फ्रँकलिन हे एक शास्त्रज्ञ,लेखक,तत्त्वज्ञ आणि राजकारणी होते.त्यांची शिकण्याची आणि स्वतःला सुधारण्याची वृत्ती त्यांना एक दीपस्तंभ बनवते.त्यांनी आत्मसुधारणेसाठी १३ सद् गुण तयार केले आणि त्यावर सातत्याने काम केले.


८.चाणक्य:


चाणक्य हे प्राचीन भारतातील एक महान तत्त्वज्ञ आणि अर्थशास्त्रज्ञ होते.त्यांनी अर्थशास्त्र या ग्रंथाद्वारे राज्यशास्त्र आणि प्रशासनात मार्गदर्शन केले.त्यांचे विचार आणि तत्त्वज्ञान अभ्यासाच्या प्रत्येक क्षेत्रासाठी मार्गदर्शक ठरतात.त्यांच्या मते,विद्या हे सर्वात मोठे सामर्थ्य आहे.


१०.लिओनार्डो दा विंची:


लिओनार्डो दा विंची हे जगातील सर्वांत प्रतिभावान व्यक्तींमध्ये गणले जातात.ते एकाच वेळी शिल्पकार, चित्रकार,अभियंता,

संशोधक,आणि तत्त्वज्ञ होते.त्यांच्या जीवनाचे मुख्य तत्त्वज्ञान होते की सतत नवीन गोष्टी शिकत राहणे,शोध घेणे,आणि जगाच्या गूढांना उलगडणे.


अभ्यासासाठी मुख्य सिद्धांत (Deepstambh Principles):


१.सतत शिकण्याची वृत्ती: जगात यशस्वी झालेल्या प्रत्येक व्यक्तीने शिकण्याची,नवीन ज्ञान मिळवण्याची सततची जिज्ञासा ठेवली आहे.


२. सातत्य आणि समर्पण: अभ्यासातील सातत्य हा कोणत्याही यशाचा पाया असतो. सातत्यपूर्ण प्रयत्न आणि समर्पणानेच यश मिळते.


३.आत्मपरीक्षण आणि सुधारणा: प्रत्येक यशस्वी व्यक्तीने आपले आत्मपरीक्षण केले आहे आणि स्वतःला सतत सुधारण्याचा प्रयत्न केला आहे.


४.लक्ष केंद्रित करणे: यशस्वी व्यक्तींचे एकाग्र लक्ष हे त्यांच्या अभ्यासाच्या यशाचे प्रमुख कारण असते.


५.धैर्य आणि चिकाटी: अभ्यासातील यश हे अपयशाच्या काळात धैर्य आणि चिकाटीने टिकून राहण्यामुळेच मिळते.


अभ्यासातील प्रेरणादायी कथा 


१.थॉमस एडीसन:


थॉमस एडीसन, जगातील सर्वात प्रसिद्ध शोधकांपैकी एक, त्यांच्या शिक्षणाच्या प्रवासात अनेक अडचणींचा सामना करावा लागला.

त्यांचा शाळेतला अनुभव चांगला नव्हता;शिक्षकांनी त्यांना "असामान्य" म्हणून बाहेर काढले.पण एडीसनने हार मानली नाही.

त्याने स्वतः शिक्षण घेण्यास सुरुवात केली आणि प्रयोगांद्वारे शिक्षण घेतले.त्याच्या कष्टामुळे त्याने १,००० हून अधिक पेटंट्स मिळवले.एडीसनच्या यशाची गोष्ट शिकवते की, अपयशामुळे तुमचं धैर्य कमी होऊ नये;अपयशाने शिकून पुढे जावे लागते.


.डॉ.अब्दुल कलाम:


डॉ. ए.पी.जे.अब्दुल कलाम यांचे जीवन हे कष्ट, साधेपण,आणि शिक्षणाचे आदर्श उदाहरण आहे. त्यांच्या कुटुंबाची आर्थिक परिस्थिती चांगली नव्हती, तरी त्यांनी शिक्षणाची महत्वता समजून घेतली.त्यांनी एकटेच अभ्यास केला आणि कठोर परिश्रम घेतले. त्यांनी भारतीय अंतराळ संशोधन संस्थेत (ISRO) काम केले आणि शेवटी भारताचे राष्ट्रपती बनले.कलाम यांची कथा आम्हाला शिकवते की,कठीण परिस्थितीतही आपले स्वप्न पूर्ण करणे शक्य आहे.


३.मालाला युसूफजई:


मालाला युसूफजई एक पाकिस्तानी शिक्षिका आणि समाजसेविका आहेत.ती शिक्षणाच्या हक्कासाठी लढण्यासाठी प्रसिद्ध आहे.तिला शिक्षणासाठी झगडणाऱ्या मुलींच्या हक्कांसाठी आवाज उठवण्याचे धाडस होते.तिला तालिबानने अडचणीत आणले,पण तिने आपली मते व्यक्त करण्याचे थांबवले नाही.तिची लढाई आणि धाडस अनेक मुलींसाठी प्रेरणादायी आहे. आज ती सर्वांच्या प्रेरणास्त्रोत आहे.तिची कथा शिकवते की,शिक्षणाची महत्ता आणि यासाठी लढण्याचे धाडस असले पाहिजे.


४. स्टीव्ह जॉब्स:


स्टीव्ह जॉब्स,एप्पलच्या सह-संस्थापक,यांनी आपल्या यशासाठी शिक्षणाचे महत्वाचे योगदान दिले.त्यांनी आपल्या कॉलेजमधील शिक्षण सोडले,पण त्याने आपल्या आवडत्या विषयावर लक्ष केंद्रित केले.डिझाइन आणि तंत्रज्ञान.जॉब्सच्या अनोख्या दृष्टिकोनामुळे, एप्पलने उच्च गुणवत्ता आणि इनोव्हेटिव्ह उत्पादने विकसित केली.त्यांनी सांगितले की,आपल्या कार्यावर प्रेम करा,तेव्हा तुम्ही यशस्वी होऊ शकता.याने शिकवले की,तुमच्या आवडत्या गोष्टीत काम करणे म्हणजे यशाचे एक मोठे साधन आहे.


५.आर्थर अश:


आर्थर अश एक प्रसिद्ध टेनिस खेळाडू आहेत.त्यांचे जीवन म्हणजे प्रेरणादायी कथा आहे,कारण त्यांना जन्मत:च एका हाताला अपंगत्व आले.पण त्याने टेनिसच्या क्षेत्रात त्याची ओळख निर्माण केली.त्याने अनेक ग्रँड स्लॅम स्पर्धा जिंकल्या आणि खेळाची धारणा बदलली.त्यांच्या यशामुळे दाखवले की,अपंगता हे यशाच्या मार्गात अडथळा नाही,तर ते साध्य करण्यासाठी एक प्रेरणा असू शकते.


६.रवींद्रनाथ ठाकूर:


रवींद्रनाथ ठाकूर,भारतीय कवी आणि लेखक,यांनी आपले जीवन शिक्षणाच्या महत्त्वावर आधारित घालवले.त्यांनी त्यांच्या कवीतेद्वारे,शिक्षणाच्या विविध पैलूंवर चर्चा केली.आदर्श शिक्षण हे विद्यार्थ्याला विचारण्यास प्रवृत्त करते.असे त्यांनी म्हटले आहे.त्यांचे विचार शिकवतात की,विचारशक्ती आणि जिज्ञासा वाढवणे शिक्षणाचे महत्त्वाचे घटक आहेत.


७.इर्विन गार्डनर:


इर्विन गार्डनर हा एक सामान्य विद्यार्थी होता,ज्याला शिक्षणात चांगले यश मिळवण्यासाठी अनेक आव्हानांचा सामना करावा लागला.त्याने शालेय जीवनात अनेक अपयशांचा सामना केला,

परंतु त्याने कधीही हार मानली नाही.त्याने अध्ययनाची पद्धत सुधारली,अभ्यासाची गती वाढवली,आणि शेवटी तो एक यशस्वी वैज्ञानिक झाला.इर्विनच्या कहाणीने शिकवले की,अपयश हे यशाच्या दारात एक पायरी आहे.


८.नेल्सन मंडेला:


नेल्सन मंडेला,दक्षिण आफ्रिकेतील एक महत्त्वाचा नेते, यांनी शिक्षणाला खूप महत्त्व दिले.त्यांनी सांगितले, शिक्षण हा सर्वांत शक्तिशाली शस्त्र आहे,ज्याद्वारे आपण जग बदलू शकतो.त्यांनी २७ वर्षे तुरुंगात घालवली,पण शिक्षण घेतले आणि समाजात बदल घडवले.त्यांची कथा दाखवते की,शिक्षणानेच समाजात परिवर्तन शक्य आहे.


९.जेक मा:


अलिबाबाच्या संस्थापक जेक मा,त्यांच्या शालेय जीवनात अनेक अपयशांचा सामना करावा लागला. त्याला दोन वेळा कॉलेजात प्रवेश मिळाला नाही,पण त्याने हार मानली नाही.त्याने कष्ट घेतले,आणि शेवटी अलिबाबा तयार केला,जो आज एक जागतिक व्यवसाय आहे.जेक माची कहाणी शिकवते की,अपयश किंवा अडचणी येऊ शकतात, पण त्यावर विजय मिळवण्यासाठी कष्ट आणि समर्पण महत्त्वाचे आहे.


१०.छत्रपती शिवाजी महाराज:


छत्रपती शिवाजी महाराज हे एक अद्वितीय नेतृत्वाचे प्रतीक होते.त्यांनी खूप लहान वयात आपल्या कुटुंबातील एकटा राजा होण्याची स्वप्न पाहिली.त्यांनी थोड्या वेळात अनेक आव्हानांचा सामना केला,पण आपल्या ध्येयाकडे लक्ष केंद्रित ठेवून तो राजकारण आणि युद्ध यामध्ये अद्वितीय यश मिळवले.त्यांच्या कथा विद्यार्थ्यांना प्रेरणा देतात की,शौर्य,कष्ट,आणि धैर्याने कोणतीही अडचण पार केली जाऊ शकते.


या कथा विद्यार्थ्यांना प्रेरणा देऊन त्यांच्या ध्येयांच्या मागे धावायला प्रोत्साहित करतात.शिक्षणाच्या क्षेत्रात विविध व्यक्तींच्या संघर्ष आणि यशाची गोष्टी शिकवतात की, कोणतीही गोष्ट साध्य करणे शक्य आहे,जर तुमच्यात धैर्य आणि चिकाटी असेल.


संकलन - डॉ.दिपक शेटे,गणितायन लँब,(महाराष्ट्र राज्य आदर्श शिक्षक पुरस्कार प्राप्त)

२१/१०/२४

मायक्रोबायॉलॉजी /Microbiology

आपल्या रोजच्या आयुष्यामध्ये सूक्ष्मजीवांचा फार मोठा वाटा असतो,आपल्या शरीराच्या आतच नाही तर शरीरावरही लाखो सूक्ष्मजीव असतात.मातीमध्ये, वातावरणात,समुद्रात आणि जवळपास सगळीकडेच भरपूर प्रमाणात सूक्ष्मजीव असतातच.शिळ्या अन्नपदार्थांचं कुजणं,उघड्या राहिलेल्या ब्रेडवर बुरशी चढणं,जैविक कचऱ्यापासून कंपोस्ट खत तयार होणं, बायोगॅस तयार होणं,इडली-डोशाचं पीठ आंबणं, फळांच्या रसापासून वाइन तयार होणं,अशा प्रक्रियांमधून हे सूक्ष्मजीव आपल्याला त्यांचं अस्तित्व या ना त्या रूपात रोजच दाखवत असतात. खरं तर सूक्ष्मजीव हे आपल्या इकोसिस्टिमचा एक फारच महत्त्वपूर्ण भाग आहेत.सूक्ष्मजीव नसते तर आज कदाचित इतर सजीव ही पृथ्वीवर जगू शकले नसते इतके हे सूक्ष्मजीव महत्त्वाचे आहेत.जैविक कचरा,मृत प्राणी आणि वनस्पती यांचं पुन्हा मातीत रूपांतर हे या सूक्ष्मजीवांमुळेच होतं.याला विघटन (डिकम्पोझिशन) असं म्हणतात.आणि सजीवसृष्टीचं चक्र अबाधित राहतं. पण काही वेळा माणसांना होणाऱ्या आजारांसाठीही अनेक सूक्ष्मजीव कारणीभूत असू शकतात.

त्याचप्रमाणे सूक्ष्मजीवांचाच वापर करून आपण वेगवेगळ्या प्रकारची औषधं,लसी,अँटिबायोटिक्स तयार करू शकतो.काही सूक्ष्मजीव तर चक्क रिकॉम्बिनंट DNA टेक्नॉलॉजीमध्ये जीनची वाहतूक करणाऱ्या वाहकाचं (व्हेक्टर्सचं) ही काम करतात.त्यामुळे सूक्ष्मजीव हे आपल्यासाठी फारच महत्त्वाचे आहेत.त्यामुळे यांचा अभ्यास होणं गरजेचंच आहे. हा अभ्यास मायक्रोबायॉलॉजी (सूक्ष्मजीवशास्त्र) ही विज्ञानाची शाखा करते.मायक्रोबायॉलॉजी (सूक्ष्मजीवशास्त्र) ही साध्या डोळ्यांनी न दिसू शकणाऱ्या सजीवांचा आणि सजीव पेशींचा अभ्यास करणारी बायॉलॉजीची शाखा आहे.मायक्रोबायॉलॉजी ही जरी सूक्ष्म गोष्टींचा अभ्यास करत असली तरी या शाखेचा आवाका खूपच मोठा आहे.मायक्रोबायॉलॉजीमध्ये बॅक्टेरिया,अल्गी, प्रोटोझुआ,

फंगी (बुरशी) आणि व्हायरस या सगळ्या प्रकारच्या सूक्ष्म सजीवांच्या रचनेचा,त्यांच्यात चालणाऱ्या क्रियांचा आणि त्यांच्यामुळे मानवी जीवनावर होणाऱ्या एकूणच परिणामांचा अभ्यास केला जातो.मायक्रोबायॉलॉजीमध्ये फंगी आणि प्रोटिस्ट्स या युकॅरीऑट्सचा आणि बॅक्टेरिया या प्रोकॅरीऑटिक प्रकारच्या पेशींचा अभ्यास होतो.


मायक्रोस्कोप्सचा शोध १६ व्या शतकाच्या शेवटी शेवटी लागला.पण विज्ञानातली एक स्वतंत्र शाखा म्हणून मायक्रोबायॉलॉजीचा अभ्यास सुरू व्हायला मात्र १९ वं शतक उजाडावं लागणार होतं.आपल्या डोळ्यांना दिसू शकणार नाहीत असेही सजीव असावेत याची कुणकुण मात्र माणसाला चक्क १७ व्या शतकातच लागली होती. मायक्रोब्ज म्हणजे सूक्ष्मजंतू हा शब्दच मुळी १९ व्या शतकाच्या शेवटच्या २५ वर्षांतला आहे.

सूक्ष्मजीवांमध्ये प्रचंड वैविध्य आणि त्यातही त्यांचे अगणित प्रकार आहेत हे तेव्हा नुकतंच माणसाला समजायला लागलं होतं.तर अशा महत्त्वपूर्ण मायक्रोबायॉलॉजीची सुरुवात खरं तर मायक्रोस्कोप्सच्या निर्मितीनंतरच झाली. सुरुवातीच्या काळात अनेक मायक्रोस्कोपिस्ट्सही होऊन गेले.पण त्यातही अँटोनी फॉन लेव्हेनहूक यानं सूक्ष्मजीव २७० पट मोठे दिसतील असे मायक्रोस्कोप तयार केले आणि महत्त्वाचं म्हणजे त्यानं आपल्या निरीक्षणांचं खूप चांगलं वर्णन लिहून ठेवलं होतं. 


प्राण्यांच्या शरीरात आढळणारे प्रोटोझुआ,दाताच्या मागच्या जागेत सापडणारे बॅक्टेरिया,वीर्य,खराब पाणी अशा अनेक गोष्टी त्यानं आपल्या मायक्रोस्कोपमधून पाहिल्या होत्या आणि आपल्या निरीक्षणांचं वर्णन त्यानं चक्क रॉयल सोसायटीला पाठवून दिलं होतं.त्यामुळे त्याच वेळी त्याची दखल घेतली गेली.पण गंमत म्हणजे त्याच्या निरीक्षणांनी इतर वैज्ञानिकांचं भरपूर मनोरंजन केलं असलं तरी त्याच वेळी तसेच मायक्रोस्कोप कुणाला तयार करणं जमलं नव्हतं.त्यामुळे सूक्ष्मजीवांबद्दलचं हे ज्ञान पुन्हा लवकर कोणी तपासून पाहू शकलं नाही हेही खरं आहे.या सगळ्यामुळे लेव्हेनहूकला मायक्रोबायॉलॉजीचा प्रणेता मानलं जातं.याला कारण म्हणजे लेव्हेनहूकचा मायक्रोस्कोप हा एकाच भिंगाचा होता आणि त्या क्षमतेचा आणि एका भिंगाचा तसा मायक्रोस्कोप तयार करणं त्या काळी अवघडच होतं.पण त्यानंतर दोन भिंग असलेले मायक्रोस्कोप आले,पण त्यांच्यात मध्येच वेगवेगळ्या रंगांच्या रेषा किंवा वर्तुळं दिसायची आणि मग हाती काहीच लागायचं नाही.या प्रकाराला अबरॅशन्स म्हणतात.जोपर्यंत ही त्रूटी दूर होत नव्हती तोपर्यंत मायक्रोबायॉलॉजीचा अभ्यास पुढे जाणं शक्य नव्हतं.त्यातच जीवशास्त्रामध्ये एक महत्त्वाचा प्रश्न उभा राहिला.तो म्हणजे कचरा,घाण,दलदल अशा निर्जीव पदार्थात अळ्याकिडे तयार होतात हे सगळ्यांनाच माहीत असतं.त्यामुळे सूक्ष्मजीव हे याच निर्जीव पदार्थांतून निर्माण होत असले पाहिजेत असाही एक विचार पुढे आला.याचाच अर्थ सजीव प्राणी हे निर्जीव घटकांपासून निर्माण होत असले पाहिजेत असं सांगणारी 'अबायोजेनेसिस' नावाची थिअरी आली होती.काही वैज्ञानिकांना अबायोजेनेसिस खरं वाटत होतं तर काहींना ते खरं वाटत नव्हतं.त्यामुळे यावर अनेक वैज्ञानिकांनी खलबतं करायला सुरुवात केली.


निर्जीव गोष्टींतून सजीव अचानक तयार होतात ही संकल्पना सगळीकडेच इतकी घट्ट रुजलेली होती की तिच्या विरुद्ध बोलणं हे खूपच अवघड काम होतं.काही ग्रीक पुराणकथांमध्ये तर चक्क गिया नावाची देवता दगडांतून सजीव प्राणी निर्माण करते अशा प्रकारच्या कथा अस्तित्वात होत्या.अर्थात,खुद्द ॲरिस्टॉटलचा अशा कथांवर विश्वास नव्हता,पण मातीतून लहान किडे जन्म घेऊ शकतात यावर मात्र त्याचा विश्वास होता.तरीही ही 'स्पॉटेनियस जनरेशन'ची संकल्पना १७ व्या शतकापर्यंत मूळ धरून होती ! फ्रान्सिस्कोरेडी नावाचा मोठा वैज्ञानिक या थिअरीच्या बाजूनं होता.पण सतराव्या शतकाच्या शेवटी शेवटी जॉन निडहॅम आणि लझारो स्पलान्झानी यांनी अनेक प्रयोग आणि निरीक्षणांनी स्पॉटेनियस जनरेशनची संकल्पना धुडकावून लावली.अठराव्या शतकात फ्रान्झ शूल्झ आणि थिओडोर श्वान यांनीही या थिअरीला विरोध केला.मग लुई पाश्चर यानंच शेवटी अबायोजेनेसिस असा काही प्रकार नसतो हे आपल्या प्रयोगांनी सिद्ध केलं.सूक्ष्मजीवही आधीच्या सूक्ष्मजीवांपासूनच जन्म घेतात असं दाखवून दिलं.शेवटी प्रत्येकच सजीवाला आई-बाप असतात,कोणीही निर्जीव वस्तूपासून अचानक जन्म घेऊ शकत नाही या पाश्चरच्या सांगण्यामुळे अबायोजेनेसिस या थिअरीवर पडदा पडला.या वेळेपर्यंत अनेक ठिकाणी सापडणारे सूक्ष्मजीवांचे प्रकार अनेक असावेत असं वाटायला लागलं होतं.कारण प्रत्येकच वेळी अन्नात,मातीत,हवेत, पाण्यात आणि विष्ठेत वेगवेगळ्या प्रकारचे सूक्ष्मजीव सापडायचे.पण आतापर्यंत एखाद्या गोष्टीत सूक्ष्मजीव आहेत की नाहीत हेच शोधण्यात आणि त्यांच्या अस्तित्वाबद्दल आश्चर्य वाटण्यापर्यंतच माणसाची मजल गेली होती.पण हे सूक्ष्मजीव किती आणि कोणत्या प्रकारचे असू शकतात असा प्रश्न विचारला तो मात्र फर्डिनांड कोहन या वैज्ञानिकानं ! १८५३ ते १८९२ या दरम्यान त्यानं बॅक्टेरियांच्या अनेक जाती शोधून त्यांचं वर्गीकरण केलं.यानंतर खऱ्या अर्थानं या बॅक्टेरियांचा अभ्यास करण्यासाठी म्हणून वैज्ञानिक कामाला लागले.नाहीतर आतापर्यंत इतर गोष्टींची शक्यता आणि खरेखोटेपणा तपासण्यासाठी म्हणून फक्त बिचाऱ्या सूक्ष्मजीवांचा तेवढ्यापुरता उपयोग करून घेतलेला दिसतो.आता कोहनच्या वर्गीकरणामुळे खऱ्या अर्थानं सूक्ष्मजीवांचा म्हणजेच मायक्रोबायॉलॉजीचा अभ्यास सुरू झाला होता.


आतापर्यंत एखादा रोग एखाद्याला झाला की तो त्याच्या संपर्कात येणाऱ्या इतरांनाही होतो हे सगळ्यांनाच माहीत होतं.आतापर्यंत प्लेग,देवी अशा रोगांच्या साथींचा माणूस साक्षीदार होताच.पण हे रोग कशामुळे होतात याचं कारण मात्र आजवर कळलेलं नव्हतं.ते पाश्चर आणि रॉबर्ट कॉख या दोघांनी जर्म थिअरीच्या माध्यमातनं सांगितलं.त्यात त्यांनी कोणत्याही संसर्गजन्य रोगासाठी सूक्ष्मजीव कारणीभूत असतात आणि प्रत्येक रोगाचे सूक्ष्मजीव अगदी विशिष्ट आणि वेगळे असतात असं दाखवून दिलं होतं.


या सगळ्यातून मायक्रोबायॉलॉजी या बायॉलॉजीच्या शाखेचा पाया १८८० ते १९०० च्या सुमाराला भक्कम झाला.लुई पाश्चर,रॉबर्ट कॉख आणि इतर वैज्ञानिकांच्या विद्याथ्यर्थ्यांनी वेगवेगळ्या रोगांसाठी कारणीभूत असलेले सूक्ष्मजीव शोधून काढले.आता या सूक्ष्मजीवांची इतरही गुणवैशिष्ट्ये लक्षात यायला लागली होती.हे समजून घेण्यासाठी मग मायक्रोबायॉलॉजीमध्ये वेगवेगळी तंत्रं विकसित करण्यात आली.


पण हे सगळं युरोपात झालं.अमेरिकेत हे तंत्र यायला १९०० साल उजाडावं लागलं.अमेरिकेत ते तंत्र आणणारे एक तर कॉखचे विद्यार्थी होते किंवा ते पॅरिसमधल्या पाश्चर इन्स्टिट्यूटमध्ये शिकलेले होते. त्यानंतर मायक्रोबायॉलॉजी अमेरिकेत आल्यानंतर मात्र या विज्ञान शाखेत खूपच भराभर प्रगती झाली.यातूनच जेनेटिक्स आणि बायोकेमिस्ट्री या आणखी दोन बायॉलॉजीच्या शाखांचा उगम झाला. १९२३ मध्ये डेव्हिड बर्जे या अमेरिकन बॅक्टेरिओ लॉजिस्टनं त्या काळी उपलब्ध असलेलं मायक्रोबायॉलॉजीचं सगळं ज्ञान एकत्र आणलं, त्याची त्यानं संगतवार माहिती लिहून ठेवली आणि तो प्रसिद्ध केली. हीच पुस्तकं आजही मायक्रोबायॉलॉजीची रेफरन्स (संदर्भ) पुस्तकं म्हणून वापरली जातात. १९४० नंतर मात्र मायक्रोबायॉलॉजीची फारच वेगानं प्रगती झाली. वेगवेगळ्या आजारांचे सूक्ष्मजीव लक्षात आले, सूक्ष्मजीवांची वाढ कशी करायची आणि त्यांच्या वाढीवर नियंत्रण कसं करायचं याची नवनवी तंत्रं विकसित झाली,सूक्ष्मजीवांचा उपयोग वेगवेगळ्या उद्योगांतही व्हायला लागला.त्यातून अन्नपदार्थ,वाइनसारखी पेयं आणि अँटिबायोटिक्स अशा वेगवेगळ्या महत्त्वाच्या उत्पादनांची निर्मिती व्हायला लागली.


याच सूक्ष्मजीवांच्या अभ्यासामुळे कोणत्याही सजीवांमधल्या पेशी नेमक्या कशा काम करतात हे लक्षात येतं.शिवाय,याच ज्ञानाचा उपयोग शेती,आरोग्य, औषधनिर्माण आणि पर्यावरणाच्या ऱ्हासापासून संरक्षण यासाठीसुद्धा उपयोग करून घेता येतो. 


मायक्रोबायॉलॉजीच्या अभ्यासाशिवाय तर बायोटेक्नॉलॉजीचं पानही हलत नाही.यामुळे मायक्रोबायॉलॉजी हे एकाच वेळी फंडामेंटल आणि अप्लाइड अशा दोन्ही प्रकारचं विज्ञान आहे असं म्हणता येतं.

मायक्रोबायॉलॉजीमध्ये वेगवेगळ्या पातळ्यांवर सूक्ष्मजीवांचा अभ्यास केला जातो. सामाजिक पातळीवर मायक्रोबायॉलॉजी,

इकोलॉजी आणि एपिडेमॉलॉजी या दोन विषयांचा अभ्यास होतो. त्यात इकोलॉजीमध्ये पर्यावरणातल्या सूक्ष्मजीवांच्या कामाचा अभ्यास केला जातो तर एपिडेमॉलॉजीमध्ये सूक्ष्मजीवांमुळे संसर्गजन्य रोगांचा प्रसार कसा होतो याचा अभ्यास केला जातो.पेशीच्या पातळीवर पेशीमध्ये चालणाऱ्या प्रक्रियांचा आणि पेशी विभाजनाचा अभ्यास केला जातो.आणि त्याहीपेक्षा सूक्ष्मपातळीवर पेशीच्या आतल्या प्रोटीन्स आणि जीन्सचा अभ्यास केला जातो.याशिवाय मायक्रोबायॉलॉजीच्या अनेक उपशाखाही पडतात.


बॅक्टेरिऑलॉजी : बॅक्टेरियांचा अभ्यास,


एन्व्हायर्नमेंटल मायक्रोबायॉलॉजी : पर्यावरणातल्या सूक्ष्मजीवांचा अभ्यास.


इव्होल्युशनरी मायक्रोबायॉलॉजी : सूक्ष्मजीवांमधल्या साधर्म्य आणि वैविध्याचा उत्क्रांतीच्या दृष्टीनं अभ्यास.


फूड मायक्रोबायॉलॉजी : अन्नातल्या सूक्ष्मजीवांचा अभ्यास, 


इंडस्ट्रियल मायक्रोबायॉलॉजी : औद्योगिकदृष्ट्या महत्त्वपूर्ण सूक्ष्मजीवांचा अभ्यास केला जातो.


क्लिनिकल मायक्रोबायॉलॉजी : यात रोगजंतूंचा अभ्यास केला जातो.


मायक्रोबियल जेनेटिक्स : यात सूक्ष्मजीवांच्या आनुवंशिकतेचा अभ्यास केला जातो.मायक्रोलॉजीत फंगीचा (बुरशी) अभ्यास तयार केला जातो आणि व्हायरॉलॉजीमध्ये व्हायरस म्हणजेच विषाणूंचा अभ्यास केला जातो.


सूक्ष्मजीवांच्या अभ्यासामुळे माणसांचं एकूणच सजीवांबद्दलचं ज्ञान वाढायला खूपच मदत झाली. सूक्ष्मजीवांच्या अभ्यासातून सजीवांच्या जीवनातल्या महत्त्वपूर्ण घटनांचा अभ्यास करणं शक्य झालं. मोलेक्युलर पातळीवर जाऊन चयापचयाचा अभ्यास करणं शक्य झालं.यातूनच अनेक रोगांवर औषधं आणि लसी निर्माण होण्यात आणि ते रोग आटोक्यात येण्यात मदतच झाली आहे.एकूणच मायक्रोबायॉलॉजी या विज्ञान शाखेचं माणसाच्या जीवनात खूपच मोठं योगदान आहे यात शंकाच नाही.


शेवटी मायक्रोबायॉलॉजी ही बायॉलॉजीची शाखा असली तरी तिचा प्रभाव बायॉलॉजीच्या इतर शाखांवरही खूपच पडला आहे आणि मायक्रोबायॉलॉजीमधूनच आपल्याला सूक्ष्मजंतू, रोगजंतू,पेशीरचना,जेनेटिक्स आणि चक्क उत्क्रांती या सगळ्यांची जास्त सखोल माहिती तर होतेच,पण या सगळ्यांचा एकमेकांशी आणि मानवी जीवनाशी किती जवळचा संबंध आहे तेही लक्षात येतं !



१९/१०/२४

एकीमध्ये शक्ती/Power in one

झाडे समाजशील असतात.एकमेकांना मदत करून त्यांचं जीवन सुरळीत चालू असतं.पण जंगल परिसंस्थेमध्ये फक्त एवढ्या गोष्टीने त्यांचा टिकाव लागणार नसतो.झाडाची प्रत्येक प्रजाती स्वतःला अधिक सूर्यप्रकाश मिळवण्याच्या प्रयत्नात असते. या स्पर्धेमुळे इतर प्रजातींना दाटीवाटीमध्ये राहावे लागणार असते.अधिक सूर्यप्रकाश मिळवण्याच्या, पाणी मिळवण्याच्या स्पर्धेनंतरच अतिंम जेता ठरणार असतो.

जमिनीतील आर्द्रता शोधून तिथंपर्यंत पोचण्याची क्षमता मुळांमध्ये असते. मुळांवर सूक्ष्म केस असतात ज्यामुळे त्यांचा पृष्ठभाग वाढतो आणि जास्त पाणी शोषण करता येते.

सर्वसाधारण परिस्थितीत या पद्धतीने त्यांना पुरेसं पाणी मिळतं पण जास्त पाणी कोणाला नको असतं? आणि याच कारणासाठी कोट्यवधी वर्षांपासून झाडांनी फंगस म्हणजे बुरशी बरोबर मैत्री केलेली आहे.


बुरशी हा एक अद्भुत प्रकार आहे.त्यांचं वर्गीकरण वनस्पती आणि प्राणी या मानवाने केलेल्या दोन गटांपैकी कुठेच चपखलपणे करता येत नाही.वनस्पतीच्या व्याख्येप्रमाणे झाडांना निर्जीव गोष्टीतून आपलं अन्न तयार करता येतं,त्यामुळे त्यांना स्वतंत्रपणे जगता येऊ शकतं. 


एखाद्या उजाड भूरूपात सुरुवात होते ती हिरव्या वनस्पतीने आणि मगच त्याच्यामागून जनावरं येऊ शकतात.खरंतर गवत आणि रोपट्यांना गुरांनी किंवा हरणांनी चरलेलं अजिबात आवडत नाही. एखाद्या कोल्ह्याने डुकराला खाल्लं काय किंवा हरणाने रोपट्याला खाल्लं काय,दोन्ही गोष्टीत यातना आणि मृत्यू आहेच. बुरशी प्राणी आणि वनस्पतींच्यामध्ये गणली जाते. त्यांच्या पेशींचे आवरण कायटिन नावाच्या पदार्थाने बनलेलं असतं,जे कधीही वनस्पतीत सापडत नाही. शरीरात कायटिन असल्यामुळे बुरशी वनस्पतींपेक्षा कीटक वर्गाच्या जवळ जाते.त्याचबरोबर त्यांना प्रकाश संश्लेषण करून आपलं अन्न बनवता येत नाही त्यामुळे ते इतर सजीवांबरोबर संधान बांधून जिवंत राहतात.


बुरशी पेशीतून असंख्य तंतू बाहेर निघतात,त्यांना पुढे आणखी फाटे फुटून या तंतूंचं एक सूक्ष्म जाळं तयार होतं.बुरशीचं हे जमिनीखालचं कापसासारखं जाळं अनेक दशकं वाढत असतं.या जाळ्याला 'मायसेलियम' म्हणतात.हे मायसेलियम झाडांच्या मुळांना चिकटून एक सहजीवी संबंध झाडांशी जोडतं.बुरशीचं मायसेलियम जाळं आणि झाडाच्या मुळांच्या तंतूचं मिळून जे जाळं तयार होतं त्याला 'मायकोरायझी' म्हणतात.स्वित्झरर्लंडमध्ये एका ठिकाणी 'मधाची बुरशी' नावाची बुरशी सापडते. एकशेवीस एकरात वाढलेली ही बुरशी सुमारे हजार एक वर्षं तरी जिवंत आहे.२३ ओरेगोनमध्ये अशीच एक बुरशी चोवीसशे वर्षं जुनी आहे आणि दोन हजार एकरावर पसरली आहे.तिचे वजन सुमारे ६६० टन असावे.म्हणजे बुरशी हा जीवसृष्टीतला सर्वांत मोठा सजीव मानला पाहिजे. 


स्वित्झर्लंड आणि ओरेगनमध्ये सापडलेली बुरशी ही झाडाशी अजिबात मैत्री करत नाही. किंबहुना जमिनीखाली हिंडताना ते खाण्यायोग्य ऊती शोधत असतात आणि झाडांना मारायचा प्रयत्न करतात. पण ते जाऊ दे! आपण बुरशी आणि झाडांमधल्या सलोख्याच्या जाळ्याबद्दल बोलू.

झाडाच्या प्रत्येक प्रजातीला बुरशीची एक मित्र प्रजाती असते. उदाहरणार्थ,ओकच्या झाडाला मिल्क कॅप नावाची बुरशी मदत करते.यामुळे झाडांच्या मुळाचा पृष्ठभाग वाढतो आणि त्याला जास्त पाणी व पोषणद्रव्यं शोषून घेता येतात.जी झाडं बुरशीशी मैत्री करतात त्यांना नायट्रोजन आणि फॉस्फरस दुपटीने मिळू लागतो.झाडाला जर बुरशीबरोबर भागीदारी करायची असेल तर त्याला अक्षरशः खुलं व्हावं लागतं.कारण बुरशीचे कापसासारखे धागे मायसेलियम झाडाच्या मुळाच्या केसांपाशी पोचायला हवेत.हे झाडाला त्रासदायक असतं का यावर संशोधन नाही,पण झाडाला मात्र हे हवं असतं.मला वाटतं की यामुळे झाडांमध्ये सकारात्मक भावना तयार होत असतील.पण झाडांना काहीही वाटलं तरी यानंतर ती बुरशीबरोबर भागीदारीतच काम करणार असतात. 


बुरशी आता झाडाच्या मुळांत शिरते आणि मुळांभोवती स्वतःला गुंडाळून घेते.अशा प्रकारे हे जाळं जंगलाच्या जमिनीतून मुक्तपणे दूरदूरवर पसरतं.बुरशीच्या भल्यामोठ्या जाळ्याच्या मदतीने झाडाची मुळे दूरपर्यंत पोहोचतात.आता ते झाड जमिनीखालून इतर झाडांच्या बुरशीबरोबर जोडलं जातं.यामुळे आता झाडांना पोषणद्रव्यांची देवाण-घेवाण करणं सोपं जातं.त्याचबरोबर कीटकांच्या आक्रमणाची बातमी एकमेकांपर्यंत पोचवली जाते.बुरशीचं जाळं म्हणजे जंगलातील इंटरनेट म्हणता येईल.पण हे जाळं बनवण्याची किंमत मात्र झाडाला चुकती करावी लागते.ही किंमत म्हणजे त्या बुरशीला अन्नपुरवठा करणं.इतर जनावरांसारखंच बुरशीला आपल्या अन्नासाठी दुसऱ्या सजीवांवर अवलंबून राहावं लागतं.त्यामुळे झाडाकडून बुरशीला साखर आणि कर्बोदके पुरवली जातात.ही बुरशी पण काही अल्पसंतुष्टी नसते.ती झाडांकडून त्यांनी बनवलेल्या अन्नाच्या एक तृतीयांश भागाची मागणी करते,त्यांच्या सेवेचा मोबदला म्हणून !पण जेव्हा आपण दुसऱ्या जीवावर अवलंबून असतो तेव्हा अशी गोष्ट केवळ नशिबावर टाकून चालत नाही.मुळाला जडलेली बुरशी झाडाला संदेश पाठवू लागते आणि त्यावर झाडाची प्रतिक्रिया काय आहे याचा अंदाज घेते. जर प्रतिक्रिया अनुकूल असेल तर बुरशी झाडाला उपयुक्त हॉर्मोन म्हणजे ग्रंथीरस पुरवते.यामुळे बुरशी हवी तशी झाडाची वाढ होऊ देते.आपलं पक्वान्न मिळालं की बुरशी झाडांसाठी अजूनही काही पूरक सेवा देते.त्यांच्याकडून मातीतले जड धातू काढून दिले जातात.झाडांच्या मानाने बुरशीला त्याचा कमी त्रास होतो.जे प्रदूषण झाडांपासून दूर ठेवलं जातं ते बुरशीच्या फळांना म्हणजे मशरूम्सना उपयुक्त असतं.१९८६ सालच्या चर्नोबिलच्या न्युक्लिअर रिॲक्टरच्या अपघातानंतर तिथल्या मशरूममध्ये सीझियम नावाचा किरणोत्सर्गी 

धातू सापडत होता.बुरशीकडून झाडाला काही आरोग्यसेवाही पुरवल्या जातात.त्यांचे नाजूक तंतू झाडांना त्रासदायक असलेल्या जंतूंना मुळांपासून दूर ठेवतात.झाडांशी भागीदारी करून बुरशीसुद्धा झाडांबरोबरच शेकडो वर्ष जगू शकतात.पण जर का तिकडे प्रतिकूल परिस्थिती निर्माण झाली,जसं की हवेतील प्रदूषण असह्य झालं,तर मात्र ते श्वास टाकतात.बुरशी मेल्यावर त्याला अनेक वर्षं साथ देणारे झाड फार काळ दुःख करत बसत नाही.आपल्या मुळाशी आलेल्या दुसऱ्या बुरशीबरोबर ते भागीदारी सुरू करतं.झाडाला बुरशीचे अनेक पर्याय उपलब्ध काईफ असतात.


सर्व पर्याय जेव्हा संपतात तेव्हा मात्र झाड धोक्यात येतं.झाडांपेक्षा बुरशी अधिक संवेदनशील असतात.ते आधी आपल्या साथीदाराची निवड करतात आणि एकदा का साथीदार झाडाला पसंत केलं की आयुष्यभर त्याची साथ देतात.ज्या बुरशींना फक्त बर्च किंवा लार्च अशा विशिष्ट झाडांच्या प्रजातीच लागतात,त्यांना 'यजमाननिष्ठ' असं संबोधलं जातं.चॅनतेरेल्स सारख्या काही बुरशीला ओक,बर्च किंवा स्प्रूस पैकी कोणीही चालतं.जमिनीत त्यांच्या वाढीसाठी जागा आहे की नाही,फक्त इतकंच ते बघतात.याचं कारण जमिनीखाली जागेसाठी स्पर्धा असते.उदाहरणार्थ, ओकच्या जंगलात जमिनीखाली एकाच झाडाच्या मुळापाशी बुरशींच्या शेकडो प्रजातींची स्पर्धा चालू असते.ओक वृक्षांना ही योजना अनुकूल असते. एक बुरशी काही कारणास्तव मेली तर दुसरी त्यांना साथ द्यायला उभीच असते.


संशोधकांना असं दिसून आलंय की,बुरशीसुद्धा आपल्या उपजीविकेचे दुसरे पर्याय बघून ठेवतात. सुझान सिमार्ड या संशोधकाने असा शोध लावला की,एका बुरशीच्या जाळ्याने झाडांच्या विविध प्रजातींना जोडून घेतलेले आहे.सिमार्डने इंजेक्शनचा वापर करून एका बर्च झाडात किरणोत्सर्गी कार्बन सोडला.त्यांना तो कार्बन जवळच्या 'डग्लस फर' मध्ये सापडला.जमिनीवरती जरी विविध प्रजातींची झाडं एकमेकांशी स्पर्धा करीत असली तरी त्यांच्या मुळांशी असलेल्या बुरशीचं जाळं मात्र त्यांच्यात तडजोड करण्यासाठी समन्वय घडवून आणण्यासाठी उत्सुक असतं. यातून त्यांना इतर झाडांना मदत करायची असते की आपल्यासारख्या दुसऱ्या बुरशीला हे अजून नक्की माहीत नाही.


मला वाटतं की बुरशी झाडांपेक्षा थोडे पुरोगामी असतात.

झाडांच्या प्रजातींमध्ये सतत स्पर्धा चालू असते.समजा,मध्य युरोपचे स्थानिक बीच वृक्ष तिथल्या बहुतेक जंगलात जास्त संख्येने आहेत तर हे फायद्याचे आहे का? जर एखादा विषाणू आला तर सर्वच बीच वृक्ष मरून जातील नाही का? अशा वेळेस तिथे ओक,मेपल,अश,फर अशा विविध प्रजाती असणं नक्कीच फायद्याचं ठरेल.कारण जरी त्या विषाणूंनी मारलं तरी इतर प्रजाती जिवंत राहतील आणि तिथल्या तरुण पिढीला (द हिडन लाईफ ऑफ ट्रीज,पी ट र वो ह्ल ले बे न,अनुवाद

गुरुदास नूलकर,अरविंद घनश्याम पाटकर,मनोविकास प्रकाशन)

जगण्यासाठी आणि वाढण्यासाठी मदत करतील. वैविध्यामुळे जंगलाला सुरक्षा येते.बुरशीला परिस्थिती अनुकूल आणि स्थिर हवी असते त्यामुळे ते जमिनीखालील इतर प्रजातींना संरक्षण देत असतात.असे केल्याने कुठल्या एका प्रजातीचे वर्चस्व जंगलावर राहात नाही.


जंगलातली परिस्थिती जर बुरशी आणि झाडांना बिकट झाली तर बुरशी निर्णायक भूमिका घेऊ शकतात.

उदाहरणार्थ,जर पाईनच्या जंगलात नायट्रोजनचा तुटवडा झाला तर पाईनची जोडीदार बुरशी,'लाकारिया बायकलर,' किंवा 'दुरंगीफसवे' ही मातीमध्ये एक विषारी द्रव्य सोडते ज्यामुळे स्प्रिंगटेल नावाचे कीटक मरून पडतात आणि त्यांच्यामध्ये असलेला नत्र मातीत मिसळतो. झाड आणि बुरशीला यातून खत मिळते.


मी तुम्हाला झाडांच्या सर्वांत महत्त्वाच्या मदतनिसांची ओळख करून दिली,पण यात अजूनही काही प्राणी गणले जातात.वूडपेकर नावाचा पक्षी झाडाला थेट उपयुक्त नसला तरी त्याच्यापासून फायदा नक्कीच होतो.स्प्रूसच्या खोडाला बार्क बीटल नावाचा कीटक जडला की स्प्रूस धोक्यात येतो.या कीटकांची संख्या झपाट्याने वाढते आणि झाडाच्या जीवनदायी 'कॅम्बियम' थराला खाऊन टाकून झाडाला मारून टाकू शकते. ग्रेट स्पॉटेड वूडपेकरला या कीटकाची चाहूल लागली की तो तिथे तातडीने येतो.बुंध्यावर अनेक वेळा वर खाली फेऱ्या मारून तो कीटकांच्या अळींचा शोध घेतो,त्यांचा शोध घेताना तो खोडाला टोचत राहतो आणि त्यांच्या पांढऱ्या अळ्या सापडल्या की खाऊन टाकतो.पण त्या खाताना वूडपेकर झाडाचा जरासुद्धा विचार करत नाही. त्याच्या जेवणाबरोबर झाडाच्या बुंध्याची सालंसुद्धा टोकरली जातात,कपचे खाली पडतात.तरीसुद्धा कधीकधी या प्रकाराने झाड कीटकांनी केलेल्या नुकसानीतून वाचूही शकतं.जरी ते झाड मेलं तरी इतर झाडांना या कीटकांपासून संरक्षण मिळतं, कारण आता या कीटकांचं प्रजनन बंद झालेलं असतं.कोरड्या ऋतूत झाडांवर वूड बोरिंग बीटलकडून आक्रमण होतं.पाणी नसलं की झाडांना या कीटकापासून स्वसंरक्षण करता येत नाही.अशा वेळेस काळ्या डोक्याचा कार्डिनल बीटल झाडाच्या मदतीला येतो.प्रौढ अवस्थेत हा बीटल झाडांना उपद्रवी नसतो पण बाल अवस्थेत तो वूड बोरिंग बीटलला शोधून शोधून खातो.काही ओक वृक्ष तर केवळ कार्डिनल बीटल मुळे जिवंत आहेत.पण जेव्हा वूड बोरिंग बीटल फस्त होतात,तेव्हा मात्र कार्डिनल बीटल स्वतःच्याच बच्च्यांना खायला सुरुवात करतो.